خدایا چوبهٔ دار است جسمم

چه پیکر ها به بالایم درآویخت

چه آتش ها به خاموشی گرایید

چه گرمی ها که با سردی در آمیخت

چه دل ها کز هوس می سوخت پنهان

چو با من آشنا شد سرد شد، مرد

برم هر نغمهٔ شیرین که خواندند

به گوشم ناله یی از درد شد، مرد

دو چشمم مستی ی مینای می داشت

چه سود آخر به کس جامی نبخشید

لبم آشفتگان دربدر را

ندانم از چه فرجامی نبخشید؟

چه شب ها مرغکان در نور مهتاب

نوای شادی از دل برکشیدند

سحر سرمست غوغای شب دوش

به سوی دشت و صحرا پر کشیدند

من آزرده تنها خفته بودم

به چشمم اشک و بر لب هام آهی

کنارم دفتری همچون دلم ریش

به تشویش شب دوشم گواهی

تن من چوب دار عشق ها بود

هوس ها را به پای مرگ بردم

اگر کس بوسه از لب های من خواست

گلویش را به بند غم فشردم

خدایا در سکوت صبحدم باز

به بندم بینوایی اوفتاده

ز ما بر سنگفرش جاده ها باز

به نرمی سایه هایی اوفتاده

خدایا چوب دارم، کاش ناگاه

به طوفان بلایی می شکستم

مرا ای دوستان یک شب بسوزید

که من از خویشتن در بیم هستم.